Review για το Negligent Romantix #1, στο Fanzines.gr
(από τον nk)
"Το Negro μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Όχι, δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας – ήταν όμως το αγόρι (ή κορίτσι, αν προτιμάτε) το οποίο συνεχίζεις να χαζεύεις μέχρι να φύγει απ’ το όπτικό σου πεδίο, και λίγο αργότερα σκέφτεσαι, ‘ah …Nice!’ Δεν το ξεχνάς εύκολα -το αναγνωρίζεις αμέσως όταν το ξαναδεις. Μικρούλι (βάραγε όμως γερά), εσκεμένα μαυρόασπρο (ναι, μαυρόασπρο -όχι, όχι ασπρόμαυρο), μας χαιρέτησε στο 4ο τεύχος μ’ ένα κόκκινο μπαλόνι σε γαλάζιο ουρανό.
Παρόλο που άργησε λίγο, ο Johnny Negri επέστρεψε πρόσφατα με το Negligent Romantix. Δεν τα πάω και τόσο καλά με τον ρομαντισμό, και έχω την εντύπωση πως η μετονομασία emoφέρνει ελαφρώς (δεν αναφέρομαι στο γνωστο λάϊφσταιλ αλλά στην έννοια emotional αυτή καθ’ αυτή)- μου άρεσε καλύτερα το “negro”, το στόμα μου έκαιγε όποτε το κατονόμαζα. Αλλά στο περιεχόμενο δεν τείθεται σύγκριση.
Το μεγαλύτερο μέγεθος δίνει εξ αρχής μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, και στις διαφορετικές ιστορίες, αλλά και στη σύνθεση του ζιν σαν σύνολο. Στο εξώφυλλο δεσπόζει το κόκκινο, και ενώ ο J.N. πάντα δημιουργούσε εικόνες με δυναμικό κοντράστ, εδώ το κοντράστ σπάει κόκαλα. Και το σχεδιό του, και τα μονοσέλιδα, προπάντων όμως οι ιστορίες του είναι έτη φωτός μακριά απ’ το Negro. Στο Negligent Romantix, παρέα στον J.N. κάνουν παλιοί αλλά και νέοι συνεργάτες. Μπορεί να μην “μιλάει” πολύ, αλλα οι εικόνες του Κώστα Μανιατόπουλου παραμένουν εκφραστικά μοναδικές. Η συμμέτοχη του Γιώργου Τραγάκη με προβληματίζει λίγο – ωραίο και δουλεμένο σχέδιο, δεν τείθεται θέμα … αλλά προς τι; Περιμένω με ανυπομονησία τις εκπλήξεις που θα φέρει το #2!"
(από τον nk)
"Το Negro μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Όχι, δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας – ήταν όμως το αγόρι (ή κορίτσι, αν προτιμάτε) το οποίο συνεχίζεις να χαζεύεις μέχρι να φύγει απ’ το όπτικό σου πεδίο, και λίγο αργότερα σκέφτεσαι, ‘ah …Nice!’ Δεν το ξεχνάς εύκολα -το αναγνωρίζεις αμέσως όταν το ξαναδεις. Μικρούλι (βάραγε όμως γερά), εσκεμένα μαυρόασπρο (ναι, μαυρόασπρο -όχι, όχι ασπρόμαυρο), μας χαιρέτησε στο 4ο τεύχος μ’ ένα κόκκινο μπαλόνι σε γαλάζιο ουρανό.
Παρόλο που άργησε λίγο, ο Johnny Negri επέστρεψε πρόσφατα με το Negligent Romantix. Δεν τα πάω και τόσο καλά με τον ρομαντισμό, και έχω την εντύπωση πως η μετονομασία emoφέρνει ελαφρώς (δεν αναφέρομαι στο γνωστο λάϊφσταιλ αλλά στην έννοια emotional αυτή καθ’ αυτή)- μου άρεσε καλύτερα το “negro”, το στόμα μου έκαιγε όποτε το κατονόμαζα. Αλλά στο περιεχόμενο δεν τείθεται σύγκριση.
Το μεγαλύτερο μέγεθος δίνει εξ αρχής μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, και στις διαφορετικές ιστορίες, αλλά και στη σύνθεση του ζιν σαν σύνολο. Στο εξώφυλλο δεσπόζει το κόκκινο, και ενώ ο J.N. πάντα δημιουργούσε εικόνες με δυναμικό κοντράστ, εδώ το κοντράστ σπάει κόκαλα. Και το σχεδιό του, και τα μονοσέλιδα, προπάντων όμως οι ιστορίες του είναι έτη φωτός μακριά απ’ το Negro. Στο Negligent Romantix, παρέα στον J.N. κάνουν παλιοί αλλά και νέοι συνεργάτες. Μπορεί να μην “μιλάει” πολύ, αλλα οι εικόνες του Κώστα Μανιατόπουλου παραμένουν εκφραστικά μοναδικές. Η συμμέτοχη του Γιώργου Τραγάκη με προβληματίζει λίγο – ωραίο και δουλεμένο σχέδιο, δεν τείθεται θέμα … αλλά προς τι; Περιμένω με ανυπομονησία τις εκπλήξεις που θα φέρει το #2!"
