Μιλάω αφ' ενός μεν για την πρώτη προσωπική αφίσα-δημιουργία για την Κατάληψη Πραποπούλου, με σχεδιάκι εμπνευσμένο από το ίδιο το κτήμα, τις διάφορες δραστηριότητες που προγραμματίζονταν (πιο συγκεκριμένα, ένα 3ήμερο εκδηλώσεων το καλοκαίρι του 2007) , από μελλοντικούς σχεδιασμούς + μια βαθύτερη ανάγκη για πραγμάτωση όλων των δημιουργικών συνιστωσών που υπήρχαν (κ υπάρχουν πιστεύω ακόμα) μέσα μας...
Αφ' ετέρου, η αφίσα με το σχεδιάκι για τα πρώτα γενέθλια της κατάληψης, το Δεκέμβρη του 2007... Νo more comments, απλώς είναι μία από τις συνθέσεις που μου λένε κάτι παραπάνω... Έτσι απλά...
...... Άραγε, πολλά πράγματα δεν μπορούν να συμβούν επειδή ακριβώς εμείς είμαστε αυτοί που θα σταθούμε στα όρια του πραγματικού, χαϊδεύοντας το ανέφικτο ??... Ίσως όντως να ερχόμαστε από το μέλλον. Άλλες φορές ερωτευόμαστε, άλλες φορές πολεμάμε τους εαυτούς μας. Καμιά φορά ερωτευόμαστε κ το καθημερινό, τις γκρίζες πολυκατοικίες της μητρόπολης, τις φορτισμένες λεωφόρους, τα βαγόνια, τα απεριποίητα πάρκα, τα χαμένα βλέμματα των περαστικών σε προδιαγεγαμμένες τροχιές, 2 όμορφες ματιές στο απέναντι τραπέζι, τα τσιγάρα-δρομολόγια... Ίσως να είναι ανώμαλο, ίσως ένας φυσικός προορισμός. Αυτό που μας τρέφει είναι κ αυτό που μας τρώει... Μαχόμαστε τα σκατά που γεννάει αυτό το παρόν ......
(*) Το τελευταίο τελευταίο σε μικρο-παράφραση κάποιου όμορφου που είχε γράψει κάπου ο αγαπητός Κ. Μανιατόπουλος...
