" ...Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής".
Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος.
Mη με πιάσουν στην κούραση παπάδες και ακαδημαϊκοί και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί και την καθημερινότητα που συνηθίζεις σκυλιά μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε για την αργία περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι... "
Κατά καιρούς γίνονται αφιερώματα στην Κατερίνα Γώγου σε διάφορα μέσα, από ανθρώπους που την γνώρισαν περισσότερο, λιγότερο ή καθόλου, από ανθρώπους που απλώς εμπνέυστηκαν από εκείνη κ το έργο της, βρίσκοντας συντροφιά σε λόγια ζωντανά, σκληρά, γεμάτα από συναισθηματισμό κ ένταση, πολλές φορές στα όρια παραληρήματος...
Κ εμείς δε διαφέρουμε πολύ από τους τελευταίους, βρίσκουμε πάντα κάτι οικείο, κάτι να μας βουτάει το κεφάλι κ να μας χώνει βαθιά στους στίχους της, ένα σπίρτο για να φτιάχνουμε δικές μας εικόνες....
Αφιερωματάκι λοιπόν, με εικονογράφηση κ κόμικς του γράφοντος κ της Vekmar (για την ακρίβεια, εκτός από το "Για την αποκατάσταση του μαύρου", όλα τα άλλα σχέδια είναι δικά της) από τα τεύχη #3 κ #4 του Negro:
